هدف از انجام این مرور چیست؟
هدف ما این بود که پی ببریم یک ارزیابی، به نام ارزیابی جامع سالمندان (comprehensive geriatric assessment; CGA)، روی افراد 65 و بالاتر تا چه میزان وضعیت آنها را پس از جراحی بهبود می‌بخشد. CGA شامل چندین متخصص مراقبت سلامت می‌شود و به بیماری‌های پزشکی، کاهش فعالیت‌های فیزیکی و عوامل اجتماعی که سرعت بهبودی را کاهش می‌دهند، اشاره می‌کند.
پیام‌های کلیدی
ما دریافتیم که افراد سالمند مبتلا به شکستگی مفصل ران که CGA را دریافت می‌کنند، احتمال مرگ‌ومیر کمتری دارند و به احتمال زیاد به خانه برمی‌گردند. برای تعیین اینکه CGA برای آنها مفید است یا خیر، مطالعات کافی با کیفیت بالا در دیگر گروه‌های بیمار وجود نداشت.
در این مرور چه موضوعی بررسی شد؟
جمعیت جهان در حال پیرتر شدن است؛ افراد بیش‌تر و بیش‌تری در حال حاضر بالای 65 سال هستند و در معرض خطر عوارض پس از جراحی قرار دارند که شامل عفونت، حملات قلبی و حتی مرگ‌ومیر می‌شوند. تاثیر CGA بر این که عوارض را در افراد سالخورده بستری شده کاهش می‌دهد روشن است، اما هیچ مروری وجود ندارد که صرفا به بررسی افراد سالخورده‌ای پرداخته باشد که تحت جراحی قرار گرفته بودند. ما این مرور را برای پرداختن به این شکاف انجام دادیم. افرادی را که هم پیش (2 مطالعه) و هم پس از جراحی (6 مطالعه) CGA دریافت کردند، با افرادی که مراقبت‌های مرسوم پس از جراحی را از جراح خود دریافت کرده بودند، مقایسه کردیم.
نتایج اصلی این مرور چه هستند؟
هشت مطالعه انجام شده را در آمریکای شمالی و اروپا وارد کردیم. هفت مطالعه افراد مبتلا به شکستگی مفصل ران (1583) و یک مطالعه افراد مبتلا به سرطان (260) را که بهبود یافته بودند به کار گرفتند.
ما دریافتیم که افراد مسنی که CGA دریافت کرده‌اند، احتمالا خطر مرگ در آنها کم‌تر است و اینکه پس از ترخیص، به احتمال زیاد به همان مکانی که پیش از ورود به بیمارستان زندگی می‌کردند، باز می‌گردند. افراد سالمندی که مداخله را دریافت کرده‌اند احتمالا روزهای کمتری را در بیمارستان بستری شده‌اند، اگر چه ما از مدت آن مطمئن نیستیم زیرا نتایج حاصل از مطالعات بسیار متفاوت هستند. هر دو گروه از افرادی که مداخله را دریافت کرده‌اند، و کسانی که این کار را نکردند، بار دیگر مجددا در بیمارستان به همان مقدار زمان بستری شدند. این موضوع احتمالا هزینه‌ای کم‌تر برای مراقبت دارد، نسبت به زمانی که افراد سالمند CGA دریافت می‌کنند. با توجه به عوارض پس از جراحی، نتایج مطالعات مختلف بسیار متفاوت بود، بنابراین نمی‌توان مطمئن بود که CGA عوارض بیش‌تری را ایجاد می‌کند یا خیر.
این مرور تا چه زمانی به‌روز است؟
آخرین بار برای یافتن مطالعات جدید در تاریخ 13 ژانویه 2017 به جست‌وجو پرداختیم.
شواهدی وجود دارد مبنی بر اینکه CGA می‌تواند پیامدها را در افراد مبتلا به شکستگی مفصل ران بهبود دهد. مطالعات کافی برای تعیین زمانی که CGA در مواجهه با مداخلات جراحی تاثیر بیش‌تری دارد یا اینکه CGA در بیماران جراحی شده که در شرایطی غیر از شکستگی‌های مفصل ران قرار دارند تاثیر می‌گذارد یا خیر، وجود ندارد.
افراد سالمند در معرض خطر عوارض پس از جراحی قرار دارند. روش‌های جدید برای فراهم آوردن مراقبت از افراد سالمند که دوره نقاهت جراحی را می‌گذرانند، ممکن است عوارض مربوط به جراحی را کاهش دهد. نشان داده شده که ارزیابی جامع سالمندان (comprehensive geriatric assessment; CGA) برخی پیامدها را برای بیماران تحت درمان بهبود می‌بخشد، از جمله اینکه آنها قادر به ادامه زندگی در خانه هستند و برای داشتن تاثیرات مثبت روی بیماران تحت جراحی پیشنهاد شده است. CGA یک همکاری متقابل و چند-رشته‌ای است که توانایی‌های پزشکی، روانی‌اجتماعی، و عملکردی و محدودیت‌های یک فرد مسن را با هدف ایجاد طرح درمان و پیگیری طولانی‌مدت ارزیابی می‌کند.
تعیین اثربخشی مداخلات CGA در مقایسه با مراقبت‌های استاندارد بر پیامدهای پس از جراحی در افراد سالخورده که در بیمارستان برای مراقبت‌های جراحی پذیرفته شدند.
در 13 ژانویه 2017؛ CENTRAL؛ MEDLINE؛ Embase؛ PsycINFO؛ CINAHL؛ و دو پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی را جست‌وجو کردیم. هم‌چنین منابع علمی منتشر نشده را برای یافتن استنادات بیش‌تر جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده در افراد 65 سال و بالاتر که تحت جراحی قرار گرفته و به مقایسه CGA با مراقبت‌های معمول جراحی پرداخته و هر یک از پیامدهای اولیه (مورتالیتی و ترخیص با افزایش سطح میزان مراقبت) یا ثانویه (مدت اقامت در بیمارستان، پذیرش مجدد، هزینه کلی و عوارض پس از جراحی) را گزارش کرده بودند. مطالعات را، در صورتی که شرکت‌کنندگان CGA را به طور کامل دریافت نکردند، تحت جراحی قرار نگرفته بودند یا اینکه شرکت‌کنندگان در مطالعات سن کم‌تر از 65 سال داشتند یا از محیطی غیر از مراقبت‌های حاد بیمارستانی وارد شده بودند، از مرور خارج کردیم.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم غربالگری کردند، خطر سوگیری (bias) را ارزیابی، داده‌ها را استخراج و قطعیت شواهد را از روی مقالات شناسایی شده ارزیابی کردند. ما اثرات درمان دو-حالتی را به صورت خطر نسبی (RR) با 95% فاصله اطمینان (CI) و پیامدهای پیوسته را به صورت تفاوت میانگین (MD) بیان کردیم.
هشت کارآزمایی تصادفی‌سازی شده، هفت کارآزمایی با حضور افراد بهبود یافته از شکستگی مفصل ران (N = 1583) و یک کارآزمایی جراحی الکتیو انکولوژی (N = 260) را که در آمریکای شمالی و اروپا انجام گرفته بود، وارد کردیم. در دو کارآزمایی CGA پیش از جراحی و برای بقیه پس از جراحی انجام شده بود. شش کارآزمایی، تصادفی‌سازی کافی را انجام داده بودند، پنج مورد خطر سوگیری عملکرد (performance bias) پائینی داشتند و چهار کارآزمایی در معرض خطر سوگیری تشخیص (detection bias) قرار داشتند. کورسازی شرکت‌کنندگان امکان‌پذیر نبود. در هر هشت کارآزمایی، نرخ ریزش (attrition) پائین بود و هفت مورد تمام پیامدهای پیش‌بینی شده را گزارش دادند.
CGA احتمالا مرگ‌ومیر را در افراد مسن با شکستگی مفصل ران کاهش می‌دهد (RR: 0.85؛ 95% CI؛ 0.68 تا 1.05؛ 5 کارآزمایی؛ 1316 شرکت‌کننده؛ I² = 0%؛ شواهد با قطعیت متوسط). مداخله، ترخیص را با افزایش میزان مراقبت کاهش می‌دهد (RR: 0.71؛ 95% CI؛ 0.55 تا 0.92؛ 5 کارآزمایی؛ 941 شرکت‌کننده؛ I² = 0%؛ شواهد با قطعیت بالا).
طول مدت اقامت بسیار ناهمگون بود و تفاوت میانگین بین شرکت‌کنندگان اختصاص داده شده به گروه‌های مداخله و کنترل بین 12.8- و 8.3 روز بود. CGA احتمالا در طول مدت اقامت تاثیر کمی می‌گذارد (4 کارآزمایی؛ 841 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط). مداخله احتمالا در نرخ پذیرش مجدد موجب تفاوتی اندک یا عدم تفاوت می‌شود (RR: 1.00؛ 95% CI؛ 0.76 تا 1.32؛ 3 کارآزمایی؛ 741 شرکت‌کننده؛ I² = 37%؛ شواهد با قطعیت متوسط).
CGA احتمالا هزینه را کمی کاهش می‌دهد (1 کارآزمایی؛ 397 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط). مداخله احتمالا در عوارض ماژور پس از جراحی (2 کارآزمایی؛ 579 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین) و نرخ دلیریوم (RR: 0.75؛ 95% CI؛ 0.60 تا 0.94؛ 3 کارآزمایی؛ 705 شرکت‌کننده؛ I² = 0%؛ شواهد با قطعیت پائین) موجب تفاوتی اندک یا عدم تفاوت می‌شود.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.